Implementatie van de UBO-registratie in 30 EU- en EER-landen

12/06/20

Voor 10 januari 2020 moest de UBO-registratie binnen de EU/Europese Economische Ruimte (EER) zijn ingevoerd. Die verplichting vloeit voort uit de vierde en de vijfde antiwitwasrichtlijn (de richtlijn). Deze PwC-publicatie bouwt voort op het PwC-onderzoek van december 2019 en bevat een overzicht van vijf specifieke aspecten waarop de UBO-registratie verschillend is geïmplementeerd in 30 EU- en EER-landen, in het Verenigd Koninkrijk en Gibraltar.

De nieuwe 2020 PwC-publicatie is hier te vinden.

Het onderzoek is afgerond op 8 juni 2020 en is uitgevoerd door het Tax Knowledge Centre van PwC Nederland. Zie over het eerdere onderzoek ook ons Belastingnieuwsbericht ‘EU-brede implementatie UBO-register volledig afgerond?’.

Verplichte implementatie van een openbare UBO-registratie

Met de richtlijn zijn de EU- en EER-landen verplicht geworden om een openbare UBO-registratie te implementeren. De richtlijn schrijft een minimum implementatie voor. EU- en EER-landen kunnen ervoor kiezen een verdergaande registratie in te voeren.

Het is duidelijk dat een aantal landen er inderdaad voor heeft gekozen verder te gaan dan de vereiste minimum implementatie van de richtlijn. Dat is voor ons aanleiding geweest om op vijf specifieke aspecten voor de registratie een vergelijkend onderzoek te verrichten met behulp van het Europese netwerk van PwC.

Het gaat om de volgende aspecten van de richtlijn:

Het gehanteerde criterium voor UBO-kwalificatie is ‘25% of meer’ dan wel ‘meer dan 25%’.
De UBO-registratieverplichting is beperkt tot juridische entiteiten die binnen het grondgebied van het betreffende land zijn opgericht of tot juridische constructies die door het recht aldaar worden beheerst.
Uitzonderingen op de UBO-registratieverplichting voor verschillende entiteiten.
De UBO-gegevens van minderjarigen worden automatisch afgeschermd.
Verplichting om ten minste één UBO te registreren (bij ontbreken van een werkelijke UBO: een ‘pseudo-UBO’).